… Een Zwarte Verlichting (ofzo)
Zondagmorgen
De liederen galmden door het akoestiekrijke kerkje, als een vuurpijl die de hemelen zoekt. Naast mij zat een doodgewoon ogend meisje, in doodgewone kleren. Toch had zij iets wat gewone meisjes niet hadden. Het was iets buitengewoon aantrekkelijks. Onze pater had mij al zoenend een keer betrapt dit moest ik tot mijn spijt met riemslagen bekostigen. Maar zelfs die gruwelijke riem en een boze god zou ik voor haar over hebben. Na de mis besloot ik mezelf voor te stellen aan dit magische meisje. Ik besloop haar van achteren en tikte vervolgens op haar schouder. Langzaam draaide ze zich om. “Ja?”, zei ze op een bijdehante toon. “Euh, eh… hallo daar. Uh.. ik heet Bas.. en jij?”. Ik was ontwapend en werd zenuwachtig van die sensuele maar vooral ook zelfverzekerde blik in haar ogen. “Kom je mee?”, zei ze op een rustige doch dringende toon. “Uh.. ja.. waarheen dan?”
Enkele uren later lag ik verloren verliefd met haar in het gras, turend naar de hemellichamen. Toen ze eventjes niet oplette gluurde ik stiekem naar haar. Haar glanzende lippen smeekten om eindeloze aandacht en haar nog net niet onbedekte borsten streelden mijn gedachten..
De volgende week
“Pater?”, vroeg ik op een onschuldige toon. “Heeft u misschien de laatste paar dagen iets van Sophie vernomen?” Hij wist mij te vertellen dat hij hsaar in de kelder had opgesloten wegens onkuis gedrag. Toen bedacht ik me wat voor vreselijke geruchten over die kelder had gehoord. Dit kon ik natuurlijk niet ongestraft laten. “Niet mijn Sophietje!”
De val stond al klaar
Na dagenlang plannen
Was het moment eindelijk daar
Niemand zal onze pater ooit nog herkennen
Na de mis besloot ik plaats te nemen in de stoel en zei
“Pater, kent u het gevoel van angst?
Alsof u weet dat u het leven zal worden ontnomen
Dat de demonen u zien als goede vangst
En u het lot niet zult ontkomen?”
Zijn stem begon te trillen
Hij vroeg waar ik het over had
Ik beweerde hem levend te villen
En zijn lichaam te verstoppen in een donker gat
Vanuit de biechtstoel probeerde hij te vluchten
Maar het was al te laat
Mijn vergif werpte zijn vruchten
Hij lag verlamd van mijn wraakzuchtige daad
Nu waren wij alleen
Met een bot scheermes begon ik te snijden in zijn been…
