Tijd voor wat anders. Ben het helemaal zat nu. Weg met de problemen. Tijd voor even vijf minuten een wat relaxtere sfeer.

Niks helpt beter bij een relaxte sfeer dan Madness. Nouja, tuurlijk wel. Andere muziek is net iets relaxter misschien, maar goed. Ik zit de afgelopen tijd in een Madness-periode… waarom weet ik niet. Denk door dat ÜBERGANZGEILE optreden vanze op pinkpop, maar het kan ook komen door die geweldige teksten. Enfin.

Our House is een nummer van Madness, van begin jaren ’80, het zal 1982 geweest zijn. Het nummer staat op het album ‘The Rise & Fall’, wat eigenlijk best klopte ook want het was hun grootste hit en ze hebben daarna nooit echt meer zulk succes gehad. Maar goed, dat was dus even wat background info, nou over naar het echte werk, gecreeërd door mijn MEESTERBREIN om kwart voor vier ‘s nachts.

Our House is een nummer dat gaat over … verrek. EEN HUIS. Goh, wie had daar op kunnen komen. Een huis, temidden van een straat. Ons huis. Onze straat. Stiekem gaat het me totaal niet om het huis, hell, er wordt niet eens gezegd hoe het huis er van buiten- of binnenaf uitziet. Het gaat me om het huishouden, de rolverdeling. Om de personen die in het huis wonen en hoe ik me dat voorstel als ik éen van de kinderen in het huis was.

Ik ben een – op het eerste gezicht – doodnormale tiener. Ware het niet dat ik op de meeste vreemde momenten aan de meest vreemde dingen denk zoals mij vijftien minuten geleden is gebeurd, mocht je interesse hebben kan je naar het idee vragen (ik raad het je niet aan behalve als je een verhaal wil aanhoren over een vrouwelijke tiener)  MAAR DAAR GAAT HET NU NIET OM. Het lied dus. Eerst maar ‘ns een deel van de lyrics neerknallen…

Father wears his Sunday best
Mother’s tired she needs a rest
The kids are playing up downstairs
Sister’s singing in her sleep
Brother’s got a date to keep
He can’t hang aroundGoed, het gaat me dus om het gedeelte dat ik hierboven heb neergeplompt. De vader die z’n zondagelijkse stekkie aanheeft, de moeder die moe is van het huishouden doen van de afgelopen week en eigenlijk alleen op zondag echt rust heeft en de kinderen die spelen.

Ho. Stop. Tot daar en niet verder.

Nou, een gewoon gezin. Zou je denken. Ten minste, voor Engelse normen en waarden in de jaren zeventig. Beetje ouwe lullen meuk en Staphorst-gezeik (je weet wel, het GGG van Nederland; Grootst Gristelijk Gezeik). Maar dan de rest, hoe de ‘verteller’ over z’n ‘leeftijdsgenoten’ in huis praat. De zingende zus en de broer die z’n date tevreden moet houden.

Bij dit lied denk ik me altijd in dat ik de zanger ben. Ik woon in een leuk, enigszins druk huis met m’n ouders en m’n zus en broer. Met z’n vijven, knus. De verteller/zanger is dan een mannelijke tiener die ook maar gewoon z’n ding doet, terwijl hij z’n zus(je) in haar slaap hoort zingen en z’n broer die eigenlijk alleen maar bezig is met de – in zijn ogen – populairste meid van school en daar alleen maar een geweldig leuke tijd mee wil hebben, op een avondje uit. Even een betere schets van de situatie.

We hebben dus drie personen. Ik, m’n zus en m’n broer. Ik denk me in dat ik… Nouja, tiener sowieso, maar een jaar of… 16, 17 ben, m’n broer een jaar of 19, 20 en m’n zus waarschijnlijk ook iets richting de 16, 17 want ik denk dat ik en m’n zus elkaar niet echt ontlopen qua leeftijd. Ik denk dat ik als zanger rete-trots was geweest op m’n gezin. Hardwerkende vader, moeder die het huishouden deed, zus die zichvoornamelijk bezighoudt met dromen en die, zonder dat ze het zelf eigenlijk weet, ontzettend goed kan zingen en ook een onwijs schattig kreng is. (Kreng is in deze vorm niet een scheldwoord maar meer een vervanging voor ‘meisje’ is. IK HEB EEN HEKEL AAN HET WOORD MEISJE. Waarom weet ik niet.) Uiteindelijk dan nog de oudere broer die alles kan doen en laten wat ‘ie wil omdat ‘ie gewoon geweldig succesvol is in alles wat ‘ie doet. Nou, en nu dan over naar mezelf.

Ik denk dat de zanger zichzelf vooral ziet als iemand die niet echt in de schijnwerpers wil staan. Iemand die verbleekt bij het eerder genoemde ontzettend schattig meisje (kut, zeg ik ‘t toch) dat goed kan zingen en lief slaapt en de zeer succesvolle broer. Er wordt in het nummer nauwelijks gerept over het succes van de zanger zelf.

Waar ik op uit ben? Geen flauw idee. Ik ben dit blogje begonnen met het idee van ‘ik wil iets hebben om over te schrijven’ en dat is me aardig gelukt denk ik. Uiteindelijke conclusie? Goede vraag. Het komt erop neer dat iedere zichzelf respecterende broer doodgelukkig mag zijn als ‘ie een zusje heeft – als ze schattig is EN NIET STIERLIJK VERVELEND wat sommigen wel kunnen zijn – en Our House gewoon een onwijs tof nummer is.

Om even verder te gaan over het zusje en waarom een broer daar blij mee moet zijn; ik denk dat heel veel kleine zusjes met trots naar hun grote broer kijken. Voor een grote broer is een zusje één van de belangrijkste personen in z’n leven omdat ze veel dingen van ‘m kan overnemen en eigenlijk ook veel dingen over het leven van hem leert. Daarom zou iedere broer z’n zus gewoon moeten waarderen voor wie ze is en haar onder z’n vleugels nemen.

Dit bericht heb je nu gelezen en je hebt een paar kostbare minuten van je leven verspild omdat ik nu al niet meer weet waarover dit blogje nou eindelijk gaat. Mede daarom zal dit blogje zich vernietigen in vijf… vier… drie…