Month: August 2009 Page 1 of 2

De persoon met het creatiefste antwoord krijgt een prijs!

Je kent ze wel, die maoam snoepjes. Een soort van fruitbonbon. Ofzo. Ik kan me de laatste keer dat ik ze gehad heb – if ever – niet herinneren, dus ik weet niet helemáál precies wat het nou eigenlijk is en ik ben te lui om het op te zoeken. Daar gaat het ook niet om. Waar het hier om gaat is dat een Duitse vader woedend is. Zeg maar gerust PISNIJDIG. Hij kan ze wel vermoorden, de makers van die snoepjes. Blijkbaar vond ‘ie de verpakking niet helemaal kunnen. Nazi-gedrag van de vader en is dit doodnormaal of zijn de bedenkers van de verpakking écht een stel 16-jarige oversekste pubers? Oordeel zelf.

Voor de mensen die meer van kersensmaak houden: klikkerdeklik

Iedereen heeft een hekel aan de tandarts, dat is geen verrassing. Ik ken niemand die met gejuich naar de tandarts gaat, ik ken alleen mensen die met gejuich de praktijk uit lopen omdat ze geen fuck mankeerden en weer es voor niks zo ongerust waren. Gezeik om niks altijd, je voelt het heus wel als je een probleempje hebt lijkt me.

Maar goed. Amerikanen gaan wel heel ver hierin. Een Amerikaanse vrouw moest drie tanden laten trekken. Da’s opzich al heel wat, ware het niet dat de tandarts zelf het nog bonter maakte: uiteindelijk lagen er niet drie, maar 16 tanden uit de mond. Wat zeg je? Ja. Zestien. Vijf maal drie plus één. Hoe dat kwam? Een bepaald persoon had de behandelkaart dusdanig gemanipuleerd dat er niet stond dat er drie getrokken moesten worden, maar zestien tanden. Tja, dat vond de dame in kwestie niet zo tof. Laten we zeggen, ze vond het dusdanig vervelend dat ze TWE MILJOEN SCHADEVERGOEDING EISTE. En het erge? ZE KREEG HET NOG OOK.

Zo’n behandeling om het gebit weer op orde te krijgen kost €80.000, maar iedereen vindt dat ze er wat bovenop mag krijgen. Wáárom in godsnaam? Hetzelfde volk dat moord en brand schreeuwt wanneer weer eens duidelijk wordt dat ‘al die arme landjes in Azië en Afrika het zo moeilijk hebben’ geeft twee miljoen euro aan een dame terwijl ze net hooguit honderd duizend euro zou moeten krijgen. Ja, tuurlijk, EMOTIONELE SCHADE, gooi het daar maar weer op. Nou, ik kan me voorstellen dat er bepaalde mensen zijn die van dit soort berichten emotionele schade oplopen. Iemand interesse in een advocaat?

Jarenlang. Jarenlang al entertain ik jullie op de best mogelijke manier. Ik kan me eerlijk gezegd geen betere manier bedenken dan d.m.v een blog én radio-uitzendingen met webcambeelden erbij. Ik doe godverdomme m’n best voor IEDEREEN die maar zin heeft om naar een hersenloze 17-jarige malloot met een voorliefde voor muziek te luisteren. En wat doen jullie? Niks. Letterlijk. Nouja, jullie luisteren. Maar bellen jullie in? Nee. Commenten jullie op al m’n blogjes? NEE.

Ik ben jullie zat. Allemaal. Jullie halen het bloed onder m’n nagels vandaan. Stuk voor stuk. Behalve de lieve commenters en bellers natuurlijk, van jullie houd ik. Maar, helaas heeft iemand het eerste slachtoffer moeten worden. Ik kon niet anders. Om succesvol te worden moet ik blijkbaar een paar drastische maatregelen nemen. Nou, bij dezen.

Zien jullie dit? Dit is JULLIE schuld. Niet mijn schuld. Niet eens zijn schuld, Rutgert was altijd een liever commenter/beller/medewerker van FMFM. Maar ik moest een slachtoffer hebben. Ik had vanmiddag toch niks te doen een een retourtje Moordrecht was toevallig heel goedkoop.

Enfin. Willen jullie dit soort tafarelen niet meer laten gebeuren? Wees lief. Comment en bel. Rutger heeft jullie hulp… heel erg nodig.

P.S.: Mocht je denken, “ach hij pakt me toch nooit, Rutger is altijd de lul”… Wishful thinking. Iedereen staat op m’n lijst en iedereen zal op een gegeven moment afgewerkt worden. …gadverdamme.

De ultieme foto voor de vrijdagavond. Jordy van Loon met z’n alien-achtige rattenkop, alsof ‘ie al drie maanden lang aan de Mexicaanse griep vast zit. Geweldig braakmiddel, kan ik je verzekeren. Een milliseconde naar deze foto kijken wanneer je lam, brak en misselijk bent en je gehel maaginhoud zal linea recta de weg naar buiten zoeken. Hoppakee. Graag gedaan.

Stel. Je bent een jaar of 18 n je bent al jarenlang helemaal van slag om het beste schepsel wat je ooit in je leven hebt mogen aanschouwen: EEN VROUW. En niet zomaar eentje, nee. Eentje van jouw leeftijd. Iemand waar je dus al jarenlang gek op bent. Het liefste, mooiste, schattigste wat je ooit hebt gezien of gesproken. Op een gegeven moment wordt het … WEDERZIJDS! Jawel. Blasphemy, impossible, etc.. Maar nee, denk het je gewoon even in. Zij voelt voor jou wat jij voor haar voelt.

En ja, er zit een addertje onder het gras. Da’s altijd zo bij dit soort happy endings. ..dit is alleen een heel letterlijk addertje onder iets minder letterlijk gras.

Ze heeft… het mannelijke geslachtsdeel. Het is geen verbouwde man, nee, gewoon 100% vrouw maar met een extra attachment! Dus. Wat zou je doen? Je bent al jarenlang verliefd op dit zevende wereldwonder, dus dat kan je niet zomaar opgeven… lijkt me. Maar goed, aan jou de keus. Choose wisely..

Zo. Welkom. Dit is ‘m dan. Hét blogje. Hier gaat het allemaal om. Keiharde porno. Hier ga ik bewijzen wat iedereen eigenlijk allang stiekem wist natuurlijk. Het grootste geheim óóit gaat ontrafeld worden op een manier waar je naar van wordt. Eén voor éen zullen jullie alleen versteld staan, dat dan weer wel. Jullie wisten het allemaal wel al, maar het gaat nu pas écht tot jullie door dringen.

Ken je dat gevoel, dat je naar iemand kijkt en dat je denkt ‘…sodekolere, ben jij nou een man of een vrouw’? Grote kans dat jullie hier allemaal een volmondig ja op zullen antwoorden. Nou, dacht het niet hè, ik weet wel beter. Hoe ik het beter weet? Simpel. Even een testje gedaan. Soort van herken de homo, maar dan anders. Dit keer een soort ‘herken de opgemaakte man’. Die vrouw, van dit blogje. Drie keer raden.

Gefeliciteerd, we hebben er een paar homoseksuele lezers bijgekregen geloof ik. Vooral voor de mensen die ‘haar’ een 6 of hoger hebben gegeven moet je oppassen, de rest is nog te redden. Mijn dank gaat trouwens uit naar Overlord Semp die meerdere malen heeft geprobeerd het geheim uit te laten lekken maar wat – gelukkig – twee keer grandioos mislukt is. Maar goed, dit alles wil natuurlijk niet zeggen dat jullie allemaal homo’s zijn. Maar bij sommigen zijn wel ernstige twijfels ontstaan. Neem dit dan ook niet al te serieus, dit was simpelweg een onderzoekje om toch wat te doen aan de Gay Pride. Toch een beetje aandacht besteden aan het feest. Mocht je een vrouw zijn, zou ik wel even check check double check doen bij de commenters… Je weet maar nooit. Gaarne wil ik er ook aan toevoegen dat ik medelijden heb met een ieder die ooit een relatie heeft gehad/zal aangaan met welke commenter dan ook. Grote kans dat de commentert valt op wel erg mannelijk uitziende vrouwen of vrouwelijk uitziende mannen.

Dus, de personen die mij nu hele erge dingen wensen aan te doen, zoals Robin (ik citeer: “Nu heb ik ook een reden om jou eens flink op je smoel te rammen als ik je zie :D”) dan kan dat natuurlijk altijd, zolang je maar een waarschuwing van tevoren geeft zodat ik hier en daar wat klappen kan opvangen en desnoods counteren als dat nodig zou moeten zijn. Denk het niet, want jullie vechten toch als mietjes blijkbaar. …goed, goed, dat was er eentje onder de gordel, sorry. Zal het niet meer doen, foei, et cetera.

Mochten de getroffen slachtoffers (lees: de commenters) aan schadevermindering doen dan kan dat. Gewoon even op je blote knietjes voor me gaan en dan bedenk ik wel of ik je comment verwijder, als ik je zo lief vind.

We are all slaves of the system. They make us do stuff we don’t like. They are the ones to keep us from self-exploring, from drugs and all other pleausures at life. So I call thee: pick up your sticks, lock up your daughters we’re marching to school!! FIGHT THE POWER!!!

Tijd voor wat anders. Ben het helemaal zat nu. Weg met de problemen. Tijd voor even vijf minuten een wat relaxtere sfeer.

Niks helpt beter bij een relaxte sfeer dan Madness. Nouja, tuurlijk wel. Andere muziek is net iets relaxter misschien, maar goed. Ik zit de afgelopen tijd in een Madness-periode… waarom weet ik niet. Denk door dat ÜBERGANZGEILE optreden vanze op pinkpop, maar het kan ook komen door die geweldige teksten. Enfin.

Our House is een nummer van Madness, van begin jaren ’80, het zal 1982 geweest zijn. Het nummer staat op het album ‘The Rise & Fall’, wat eigenlijk best klopte ook want het was hun grootste hit en ze hebben daarna nooit echt meer zulk succes gehad. Maar goed, dat was dus even wat background info, nou over naar het echte werk, gecreeërd door mijn MEESTERBREIN om kwart voor vier ‘s nachts.

Our House is een nummer dat gaat over … verrek. EEN HUIS. Goh, wie had daar op kunnen komen. Een huis, temidden van een straat. Ons huis. Onze straat. Stiekem gaat het me totaal niet om het huis, hell, er wordt niet eens gezegd hoe het huis er van buiten- of binnenaf uitziet. Het gaat me om het huishouden, de rolverdeling. Om de personen die in het huis wonen en hoe ik me dat voorstel als ik éen van de kinderen in het huis was.

Ik ben een – op het eerste gezicht – doodnormale tiener. Ware het niet dat ik op de meeste vreemde momenten aan de meest vreemde dingen denk zoals mij vijftien minuten geleden is gebeurd, mocht je interesse hebben kan je naar het idee vragen (ik raad het je niet aan behalve als je een verhaal wil aanhoren over een vrouwelijke tiener)  MAAR DAAR GAAT HET NU NIET OM. Het lied dus. Eerst maar ‘ns een deel van de lyrics neerknallen…

Father wears his Sunday best
Mother’s tired she needs a rest
The kids are playing up downstairs
Sister’s singing in her sleep
Brother’s got a date to keep
He can’t hang aroundGoed, het gaat me dus om het gedeelte dat ik hierboven heb neergeplompt. De vader die z’n zondagelijkse stekkie aanheeft, de moeder die moe is van het huishouden doen van de afgelopen week en eigenlijk alleen op zondag echt rust heeft en de kinderen die spelen.

Ho. Stop. Tot daar en niet verder.

Nou, een gewoon gezin. Zou je denken. Ten minste, voor Engelse normen en waarden in de jaren zeventig. Beetje ouwe lullen meuk en Staphorst-gezeik (je weet wel, het GGG van Nederland; Grootst Gristelijk Gezeik). Maar dan de rest, hoe de ‘verteller’ over z’n ‘leeftijdsgenoten’ in huis praat. De zingende zus en de broer die z’n date tevreden moet houden.

Bij dit lied denk ik me altijd in dat ik de zanger ben. Ik woon in een leuk, enigszins druk huis met m’n ouders en m’n zus en broer. Met z’n vijven, knus. De verteller/zanger is dan een mannelijke tiener die ook maar gewoon z’n ding doet, terwijl hij z’n zus(je) in haar slaap hoort zingen en z’n broer die eigenlijk alleen maar bezig is met de – in zijn ogen – populairste meid van school en daar alleen maar een geweldig leuke tijd mee wil hebben, op een avondje uit. Even een betere schets van de situatie.

We hebben dus drie personen. Ik, m’n zus en m’n broer. Ik denk me in dat ik… Nouja, tiener sowieso, maar een jaar of… 16, 17 ben, m’n broer een jaar of 19, 20 en m’n zus waarschijnlijk ook iets richting de 16, 17 want ik denk dat ik en m’n zus elkaar niet echt ontlopen qua leeftijd. Ik denk dat ik als zanger rete-trots was geweest op m’n gezin. Hardwerkende vader, moeder die het huishouden deed, zus die zichvoornamelijk bezighoudt met dromen en die, zonder dat ze het zelf eigenlijk weet, ontzettend goed kan zingen en ook een onwijs schattig kreng is. (Kreng is in deze vorm niet een scheldwoord maar meer een vervanging voor ‘meisje’ is. IK HEB EEN HEKEL AAN HET WOORD MEISJE. Waarom weet ik niet.) Uiteindelijk dan nog de oudere broer die alles kan doen en laten wat ‘ie wil omdat ‘ie gewoon geweldig succesvol is in alles wat ‘ie doet. Nou, en nu dan over naar mezelf.

Ik denk dat de zanger zichzelf vooral ziet als iemand die niet echt in de schijnwerpers wil staan. Iemand die verbleekt bij het eerder genoemde ontzettend schattig meisje (kut, zeg ik ‘t toch) dat goed kan zingen en lief slaapt en de zeer succesvolle broer. Er wordt in het nummer nauwelijks gerept over het succes van de zanger zelf.

Waar ik op uit ben? Geen flauw idee. Ik ben dit blogje begonnen met het idee van ‘ik wil iets hebben om over te schrijven’ en dat is me aardig gelukt denk ik. Uiteindelijke conclusie? Goede vraag. Het komt erop neer dat iedere zichzelf respecterende broer doodgelukkig mag zijn als ‘ie een zusje heeft – als ze schattig is EN NIET STIERLIJK VERVELEND wat sommigen wel kunnen zijn – en Our House gewoon een onwijs tof nummer is.

Om even verder te gaan over het zusje en waarom een broer daar blij mee moet zijn; ik denk dat heel veel kleine zusjes met trots naar hun grote broer kijken. Voor een grote broer is een zusje één van de belangrijkste personen in z’n leven omdat ze veel dingen van ‘m kan overnemen en eigenlijk ook veel dingen over het leven van hem leert. Daarom zou iedere broer z’n zus gewoon moeten waarderen voor wie ze is en haar onder z’n vleugels nemen.

Dit bericht heb je nu gelezen en je hebt een paar kostbare minuten van je leven verspild omdat ik nu al niet meer weet waarover dit blogje nou eindelijk gaat. Mede daarom zal dit blogje zich vernietigen in vijf… vier… drie…

Reinout Oerlemans (Mill, 10 juni 1971) is een Nederlands acteur, televisiepresentator en -producer.

Goed. Nou, dat dus. Reinout Oerlemans. Wie? Ja, ik weet het ook niet precies. Iets met soaps ofzo. En hij regisseert de verfilming van ‘Komt een vrouw bij de dokter’. Da’s een boek, voor de leken onder ons. Niet dat ik ‘m heb gelezen maar het is volgens velen zowat het beste boek van de laatste tig jaar dus dan weet je het wel. Maar goed, Reinout fucking Oerlemans vond het een goed idee om vandaag op het Spui te filmen. Leuk, actie, sensatie voor het Amsterdamsche publiek. Fijn. Wie is daar weer de dupe van? De Amsterdamse OV-reiziger. WANT ondergetekende kwam net bij een film vandaan (Harry Potter and the Half-Blood Prince, heb ik nou twee keer gezien en hij was twee keer verdomde goed. Aanrader? Behoorlijk) bij bioscoop de Munt en moest met trammetje 14 naar huis.

Reinout Oerlemans. Godverdomme. Had je geen andere dag kunnen kiezen? Ik bedoel, aardige vent ben je hoor, zelfs in een 1-op-1 gesprek. Maar je planning is rampzalig. Ik zal even vertellen wat er gebeurd is. 22:40 was de film afgeloopt, 22:45 staat Tommerd buiten. Rond 22:55 op de halte, waar dan al aardig wat publiek staat om te kijken wat er nou aan de hand is. De bushalte staat vól mensen dus ik blijf gespannen kijken welke BN’er nou weer overhoop is geschoten door een Ali of Mohammed Baba. M’n hoop op nog meer mediacircus-racisme valt echt in duigen wanneer ik Reinout Oerlemans (mét baard) een auto uit zie stappen die net in de fik gevlogen leek te zijn … zonder kleerscheuren. NOU GODDOMME GIFKIKKER ECZEEM. Dan bedenk ik me opeens dat er camera’s bij staan. ..heuy, er wordt hier opgenomen! :’D

Maja. Door dit hele fiasco reden de trams nauwelijks rond ‘t Spui dus moest ik op zoek naar een andere plek. Nou, dat doe ik dan ook braaf. Onderweg kwam ik een Telfort-gebouw tegen dus daar heb ik even tegen aangeschopt (ik denk wel aan je, Cedric) en maar gewoon doorgelopen tot ik iets zag wat leek op een tramhalte. Tien minuten gewacht, toen begon de drang voor een FIGURANTENROL toch wel omhoog te komen. Dus ik loop weer terug, en wat zie ik? Ze zijn opgeschoven waardoor de trams weer kunnen rijden! Weeeeeee. Toppie. Had je dat nou niet eerder kunnen bedenken, Baardmans? Ik heb anderhalf uur niks gedaan waarvan ik zeker 30 minuten IN DE REGEN niks gedaan heb! Maar goed, tussen de tijd dat ik weer op de tramhalte op ‘t spui stond en tram 14 ook daadwerkelijk kwam heb ik even met meneer de regisseur gekletst, met toch wel de belangrijkste vraag van mijn kant waarom hij nou weer vandaag zonodig moest filmen op een plek waar ik was, waarop hij antwoordde dat ik op die manier wel in een grote film zou kunnen komen. Nou, fijn. Mocht je binnenkort mij voorbij zien komen in een bioscoop, waarschuw me even. Kan ik ‘m aanklagen voor het gebruiken van mijn lichaam in een bekende, Nederlandse A-film.

Tussen kwart over twaalf en half één was ik thuis… Drijfnat. Hoechei. Ik heb een aardig gedeelte van de tijd buiten in de kou en in de regen gestaan dus als je me binnenkort tegen mocht komen en ik hoest m’n longen spreekwoordelijk m’n lijf uit, don’t worry. Het is geen tacohoest. De één z’n verkoudheid is de ander z’n brood hè, Reinout.

P.S. Ja dit is een klaagblogje, als je het zo erg vindt waarom lees je dit bericht nu dan nog steeds lutser